2024
No dobra… najbardziej odjechane miejsce, żeby zobaczyć zaćmienie Słońca? W 2023 roku były to ruiny Uxmal w Meksyku. 2024 chce to chyba przebić serwując nam zaćmienie obrączkowe widoczne ze środka Pacyfiku, z Wyspy Wielkanocnej. Plany już się planują, szczegóły wkrótce, ale jeżeli się uda to będzie… wow!
2023
W październiku 2023 roku Księżyc przykrył tarczę Słońca – jednak ze względu na położenie obu obiektów i ich względne rozmiary nie było to zaćmienie całkowite ale jeszcze rzadsze zaćmienie obrączkowe. Księżyc zakrył w maksimum 96% tarczy naszej gwiazdy. Dodatkowo zjawisko astronomiczne było jedynie świetnym pretekstem do odwiedzenia niezwykłego miejsca – regionu, który przez tysiące lat było domem dla wielkiej cywilizacji, której rozkwit i upadek powinny stanowić lekcję do odrobienia dla nas, stojących na progu kryzysu klimatycznego. Choć jako wielka cywilizacja Majowie odeszli, ich potomkowie nadal pielęgnują swój język i tradycje (choć na szczęście nie składają już ofiar z ludzi). Poniżej relacja z wyprawy i spotkania z zaginioną cywilizacją, wspaniałą przyrodą oraz barwami i smakami Yucatanu Meksyku.
Ostateczny wybór połączenia z Polski do Meksyku zaowocował dodaniem po jednym dniu na początku i na końcu wyjazdu na miejscu, a sam lot okazał się w miarę bezbolesny – choć niestety idea, żeby wcisnąć choć jeden rząd miejsc więcej kosztem kolan pasażerów dotarła też do połączeń transatlantyckich i Condor nie jest tu wyjątkiem. Do Cancun dotarliśmy skompresowani, ale na szczęście odbiór samochodu był bezbolesny i szybki więc wkrótce odsypialiśmy lot w hotelu w Cancun.
Kolejny dzień zaczęliśmy od klasycznego przydrożnego taco con (lub sin) carne w towarzystwie ostronosa, a następnie dotarliśmy do Tulum, gdzie na dwunastometrowym klifie nad brzegiem Morza Karaibskiego położona jest strefa archeologiczna z ruinami prekolumbijskiego miasta Zamá (co w języku Majów znaczy „wschód Słońca” ew „poranek”). Choć miasto zostało najprawdopodniej założone w okresie klasycznym około VI w. n.e. to najważniejsze budowle miasta twierdzy powstały w okresie postklasycznym w latach 1200–1450 Zamá było prężnym ośrodkiem handlowym i ważnym centrum ceremonialnym. Pierwszymi Europejczykami, którzy dostrzegli Tulum byli członkowie hiszpańskiej ekspedycji Juana de Grijalva’s z 1518 (wspomina o nim Juan Díaz). Natomiast pierwszy szczegółowy opis ruin Tulum znajduje się w książce Johna Lloyda Stephensa „Incidents of Travel in Yucatan”, który odwiedził ruiny z ilustratorem Frederickiem Catherwoodem w 1843 r. Docierając od morza najpierw ujrzeli wysoki budynek, najprawdopobniej El Castillo, który zarówno na nich, jak i na nas, 200 lat później, zrobił ogromne wrażenie. Odkrywcy wykonali dokładne mapy murów i rysunki El Castillo i innych budowli. Znaleźli także na miejscu stelę datowaną na rok 564 n.e., która obecnie znajduje się w zbiorach British Museum). Po wieczornej uczcie w Habaneros nocujemy w Tulum.
Następny dzień to dwie przygody. Najpierw wizyta z podziemnym, sekretnym, świecie Rio Secreto, gdzie miliony stalaktytów zdobią stropy jaskiń wypełnionych po kostki, kolana, uda krystalicznie czystą błękitną wodą. Pod ziemią spędzamy ponad godzinę, pływamy… doświadczamy ciemności i zawieszenia w Xibalbie. Przed wejściem musimy tylko zostać oczyszczeni przez szamana Majów, żeby bogowie pozwolili nam wrócić. Bo musimy jeszcze zdążyć do Cobá.
To prekolumbijskie miasto zostało zasiedlona między 50 rokiem p.n.e. a 100 rokiem naszej ery. Wskazują na to znalezione fragmenty ceramiki. Po roku 100 n.e. nastąpił gwałtowny wzrostem liczby mieszkańców, a wraz z nim wzrost statusu politycznego Cobá wśród państw-miast Majów. Ostatecznie w okresie klasycznym – pomiędzy 201 a 601 rokiem n.e. Cobá stała się jednym z największych i najpotężniejszych miast-państw w północnym obszarze Jukatanu a liczba mieszkańców przekroczyła 50 000. Cobá musiała dominować na rozległym obszarze, w tym na północy stanu Quintana Roo i obszarach na wschodzie stanu Jukatan. Potęga ta polegała na kontroli dużych połaci pól uprawnych, kontroli nad szlakami handlowymi i – co najważniejsze dla miasta Majów – kontroli nad dużymi zasobami wody. Wśród szlaków handlowych Cobá prawdopodobnie kontrolowała również porty takie jak Xel Há.
Cobá utrzymywała bliskie kontakty z potężnymi miastami-państwami na południe od Campeche, takimi jak Tikal, Dzibanche czy Calakmul. Aby utrzymać swoje wpływy, dynastia z Cobá zawierała sojusze wojskowe i aranżowała małżeństwa wśród swoich elit. Godne uwagi jest to, że w Cobá widoczne są ślady kontaktów z Aztekami z Teotihuacan. Wg niektórych badaczy stele odkryte w Coba wskazują, że wśród ahau – władców – Cobá było wiele kobiet.
Po roku 600 n.e. pojawienie się potężnych państw-miast kultury Puuc i wzrost znaczenia Chichén Itzá zmieniło układ sił na półwyspie Jukatan osłabiając pozycję Cobá. Począwszy od około 900 lub 1000 roku n.e. Cobá rozpoczęła długą walkę o dominację z dynastią z Chichén Itzá, w efekcie której utraciła kontrolę nad kluczowymi miastami, takimi jak Yaxuná. Po roku 1000 n.e. Cobá straciła wiele ze swojego znaczenia politycznego wśród państw-miast, chociaż zachowała pewne znaczenie symboliczne i religijne. Pozwoliło to zachować lub odzyskać pewien status, o czym świadczą nowe budowle z okresu postklasycznego (1200-1500 n.e.). W tym okresie centra władzy i szlaki handlowe przeniosły się na wybrzeże, spychając miasta takie jak Cobá czy Chichén Itzá do statusu drugorzędnego. Cobá została opuszczona około 1550 roku w czasie, gdy Hiszpanie podbijali Jukatan.
Zanim opuścimy Quintana Roo pozostała jeszcze wizyta w Chococacao Maya i degustacja prawdziwej czekolady…
Przejazd przez dżunglę południowego Meksyku do zagubionego miasta majów Calamcul (235km). Zwiedzanie położonych głęboko w dżungli ruin Calamcul. Przjezd do Balancan de Domingues (333km). Nocleg w Hotel San Jose.
5 dzień
Przejazd do ruin w Palenque (107 km). Zwiedzanie unikalnych ruin wspartych o otaczające je góry. Następnie przejazd do błękitnych kaskad Cascade de Aqua Azul (70km) po czym dalsza jazda do Colorado (304 km). Nocleg w Posada los Reyecitos.
6 dzień
Przejazd do ruin miasta Edzna (145 km). Zwiedzanie a następnie przejazd do Campeche (50 km) i czas na włóczenie się po mieście. Nocleg w Casa Villasis Limon.
7 dzień
Zwiedzanie miast Majów – Kabah, Sayil, Xlapak, Labna (165km). Przejazd do grot Loltun (20km), skąd udamy się do Meridy. Nocleg w Hotel Posada Aurora.
8 dzień
Dzień zaćmienia!
Rankiem przejazd do ruin Uxmal – jednego z najlepiej zachowanych i niezwykłych miast cywilizacji Majów (85km). Zaćmienie częściowe rozpocznie o 9:45:43 czasu lokalnego, a obrączkowe o 11:23:06. Maksimum zaćmienia przypadnie na godzinę 11:25:08. Zaćmienie obrączkowe skończy się o 11:27:10 a częściowe – 13:09:46. W czasie zaćmienia częściowego i po jego zakończeniu czas na zwiedzanie ruin. Następnie powrót do Meridy. Nocleg w Hotel Posada Aurora.
9 dzień
Wyjazd w na plaże nad Zatoką Meksykańską w rejonie, gdzie 65 mln lat temu updek meteorytu Chixculub zakończył dominację dinozaurów. Po drodze zwiedzanie Zona Arqueológica de Dzibilchaltún a następnieZona Arqueológica Xcambó. Nocleg w Hotel Posada Aurora w Meridizie.
10 dzień
Odwiedzimy wybrane zapadliska krasowe – Cenoty w rejonie wokół Izumel: Cenote Santa Barbara, Cenotes Cuzama, Aktun Ha, Cenotes y Gruta de Mani-Chan Homún i inne, Następnie zwiedzimy ruiny Majów w centrum Żółtego Miasta Izamel. Nocleg w Nicol-Haa w Izamel
11 dzień
Zwiedzanie Chichen Itza oraz – o ile będzie taka ochota – kolejnych krasowych jezior. Przejazd do Valladolid i nocleg w Hostal Gayser.
12 dzień
Wyajzd do Parque Natural Ria Lagartos z niezwykłymi różowymi lagunami. Po drodze farma aligatorów. Powrót do Valladolid i nocleg w Hostal Gayser.
13 dzień
Zwiedzanie kolejnych jezior zapadliskowych w drodze do Cancun. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
14 dzień
Odpoczynek na plaży. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
15 dzień
Odpoczynek na plaży. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
16 – 17 dzień
Przelot do Polski przez Dulles i Frankfurt
Dodatkowe informacje na temat zaćmienia na stronie Time&Date oraz NASA
Uwaga! Ekspedycja nie jest imprezą turystyczną, a zaproszeniem na wspólną fotograficzną przygodę Tomaszem Czarneckim, fotografikiem, globtroterem i człowiekiem, który od ponad 30 lat eksploruje świat i ściga zaćmienia Słońca.
2024
Aktualnie przygotowujemy plany wyprawy na Całkowite zaćmienie Słońca, które będzie widoczne 8 kwietnia 2024 w południowo wschodnich stanach USA. W planie wizyta na Florydzie – zarówno przyrodniczej (Everglades N.P.), kulturowej (Key West i Miami) oraz kosmicznej (Cape Canaveral), w muzeum lotnictwa morskiego USA w Pensacola i na pancerniku Alabama w Mobile. Zatrzymamy się by poczuć niezwykłą atmosferę Nowego Orleanu, a następnie odwiedzimy Houston i zarząd NASA a być może także Starbase SpaceX w Boca Chica. Zobacz szczegóły
2023
Islandia po raz kolejny była dla nas łaskawa. Co prawda wulkan tym razem nie wybuchł (update z końca lipca – spóźnił się po prostu), ale pogoda przez większą część podróży sprzyjała nam dzięki czemu plan został w większości zrealizowany, a tam gdzie coś wypadło, coś innego wskoczyło na miejsce rzeczy nie do zrobienia. Tym razem, w końcu, udało się nam dotrzeć do dzikiego serca wyspy pokonując po drodze niezliczone strumienie i kilka większych rzek.
Ze względu na manewry NATO z Katowic wylatujemy z dwugodzinnym opóźnieniem. Tak przy okazji okazuje się, że wbrew informacjom uzyskanym na infolinii Wizzair w Katowicach (może na innych lotniskach jest to inaczej zorganizowane) niezależnie od tego o ile opóźniony jest lot pasażer ma się stawić na lotnisku zgodnie z oryginalnym harmonogramem, a potem sobie czekać i czekać. Więc o mało co byśmy wogóle nie polecieli. Cóż – tanie linie lotnicze, więc się człowieku nie awanturuj. W każdym razie udaje się nam dotrzeć do Keflaviku i odebrać samochód. Ponieważ jest wciąż jasno – to białe islandzkie noce, na camping w Grindavik jedziemy jeszcze przez półwysep Reykyanes docierając do mostu między płytami kontynentalnym Brú Milli Heimsálfa, elektrowni geotermalnych Reykjanesvirkjun i fumaroli Gunnuhver oraz na klify Valahnúkamöl.
Rano mijamy kryjącą się we mgle dolinę Meradalur, gdzie w trakcie poprzednich dwóch wyjazdów wybuchał wulkan Fagradalsfjall. Kierujemy się do kreteru Kerid a z niego do Parku Narodowego Þingvellir na północnym brzegu największego islandzkiego jeziora Þingvallavatn gdzie pomiędzy płytami kontynentalnymi spada z klifu wodospadu Oxarfoss. Stąd kierujemy się do wodospadów Hraunafossar i Barnafoss, i na doskonałe hot dogi z Staldrið Food Truck, które można zjeść obok w szklarni ogrzewanej wodami geotermalnymi z Deildartunguhver. Gdzieś w okolicach zachodu Słońca – choć zdania na temat tego czy faktycznie zaszło są podzielone (byliśmy dość wysoko w górach, a tam gdzie powinno zajść akurat była góra, natomiast przed nią i za nią poruszało się jakoś zbyt równolegle do horyzontu) – przjeżdżamy w poprzek półwysep Snæfells na nocleg w Grundarfjörður.
Objazd półwyspu Snæfellsnes zaczynamy od ikonicznego wodospadu Kirkjufellsfoss. Następne w kolejności są wodospady Bæjarfoss i wymagający nieco dłuższego spaceru Svöðufoss opadający wśród bazaltowej kolumnady. Wokół kościółka Ingjaldshólskirkja rozpościerają się fioletowe pola łubinów. Zatrzymujemy się przy kraterze wulkanicznym Saxholl oraz niesamowitych wulkanicznych twierdzach Londragar. Następnie przesmykiem pomiedzy dziwacznymi gdzbietami lawy schodzimy na czarną plażę Djúpalónssandu. Chwilę zajmuje nam odnalezienie łuków skalnych Gattlekur. Wreszcie docieramy przez pola lawy do zagubionego u stóp wulkanów gorącego źródła Sturungalaug. Camping w Sælureiturinn Árblik wita nas porywistym wiatrem.
Na kolejny nocleg zostajemy w Sælureiturinn Árblik zaglądając jedynie do okolicznych sklepików z islandzkimi wełnianymi swetrami i lokalnymi produktami – na farmę Rjómabúið Erpsstaðir i do Búðardalur. Rankiem nazajutrz chętni mają okazję przejechać się na islandzkich konikach na farmie Dalahestar po czym ruszamy na północ do fiordów zachodnich Westfjords. Po drodze część ekipy zostaje moczyć się w gorących źródłach Hellulaug, a część jedzie dalej do wraku statku Garðar BA 64 wyrzuconego na krańcu fjordu Patreksfjördur. Wracając do Hellulaug zatrzymujemy się pod wodospadem bez nazwy, chyba że przyjąć iż nazywa sie… wodospad (Fossa) oraz niezwykłą deltę (?), równinę pływową rzeki Hagavaðall, w której piaskach odbija się niebo. Wreszcie przez wyżyny Wesfjords docieramy do Dynjandi, którego kaskada góruje wodospadami Háifoss, Úðafoss, Göngufoss, Hundafoss i Bæjarfoss. Nocleg na campingu Bolungarvik.
Ruszamy wzdłuż półocno zachodnich fjordów do Drangsnes zatrzymując się po drosze w zabytkowej kafejce Littlebaer oraz chacie czarownika (Kotbýli kuklarans) – zrekonstruowanych zabudowań ilustrujacych życie na Islandii w XVII wieku w czasach polowań na czarownice. Tuż obok znajduje się miejsce islandzkiego dziedzictwa archeologicznego, piękny basen geotermalny Gvendarlaug pobłogosławiony przez Gudmundura Dobrego w XIII wieku (1161-1237). Przerwa na odpoczynek w gorących basenach Dransgness (Pottarnir á Drangsnesi). Stąd niby na camping juz blisko, ale trzeba objechać kolejne Nocleg na campingu Skagaströnd.
Analizując prognozy pogody odpuszczamu F35 i ruszamy na wschód w stronę Akureyri po drodze zatrzymując się przy uroczym kościele z torfu – Víðimýrarkirkja, zbudfowanym w 1834 na miejscu wcześniejszych – których historia siega XII w. Docieramy do wodospadu Reykjafoss a następnie do skansenu Glaumbær Farm & Museum. Potem droga wiedzie przez alpejskie krajobrazy aż do skrętu w 842, która przechodzi w F27 prowadząc do wodospadów Hrafnabjargafoss i Aldeyarfoss. Wracamy na północ by podziwiać Godafoss, a następnie kierujemy się w stronę wypełniającego wulkaniczną kalderę jeziora Myvatn, na którego południowym krańcu znajduje się fascynujący półwysep Skútustaðagígar z pseudokraterami. Nocleg na campingu Hlíð ferðaþjónusta.
Rankiem wyruszamy w poszukiwaniu niezwykłego krajobrazu pola gejzerów lawowych i łuków skalnych Lavator Dimmuborgir. Nawigacja jednak najpierw prowadzi nas pod krater Hvefjall. Ostatecznie udaje się trafić we właściwe miejsce, niezwykłe islandzkie arches… stąd kierujemy się do lawowego tunelu Grjotagja, a następnie na dymiące pole Hverir i do niezwykłego krateru Viti. Stąd jeszcze tylko najpotężniejsze wodospady Europy – Detifoss, Selfoss oraz – w sumie nietypowy dla Islandii – krajobraz kanionu Asbyrgi. Nocleg na najwyżej położonej farmie na Islandii – na campingu Möðrudalur.
Po śniadaniu w klimacie wikingów na campingu Möðrudalur wyruszamy na południe. Pogoda taka sobie, jednak pokonanie dróg górskich – „efek” czyli F908, F910 by dotrzeć do krateju Aksja samo w sobie jest przygodą. Po drodze przebijamy się przez pola lawy, strumienie i lokalne burze piaskowe. Wyciągamy z rowu japończyków. Niestety pogoda nie dopisuje i z parkingu, z którego wędruje się do Aksji wychodzimy w mgłę otulającą rudo-czarno-biały krajobraz. Do krateru nawet nie ma co iść. Więc ruszamy dalej odludnymi drogami w poszukiwaniu gorącego wodspadu Laugavallalaug. Wieczorem jedziemy wzdłuż jeziora Lagarfljót do wchodnich fjordów Islandii na camping w Seydisfjordur.
Z Seydisfjordur jedziemy na północ i przez przełęcz u stóp Stórurð docieramy do Borgarfjarðurhofnvegur gdzie obok przystani rybackiej osiedliła się kolonia maskonurów. Po godznie czy dwóch spędzonych w towarzystwie Hansów z Pingwinów z Madagaskaru wracamy tą samą drogą by następnie skręcić w dolinę Mjóifjörður mając nadzieję, że kłębiąca się przed nami mgła ustąpi ukazując widok na przepiękny wodospad Klifbrekku. Niestety na uskoku, który otwiera dolinę mgła się jedynie zagęszcza więc odpuszczamy. Na szczęście nawet bez wisieniki na torcie dolina Mjóifjörður darzy nas dziesiątkami wodospadów. Nocleg na campingu Stöðvarfjörður. Kolejny dzień to Islandia otulona mgłą tak gęstą, że trzeba jeszcze odpuścić półwysep Stokksnes z widokami na Vesturnhorn (znanymi częściej jako Vestrahorn). Po południu do mgły dołącza ulewa i wichura, oraz ostrzeżenie islandzkiej służby meteorologicznej o wietrze mogącym wywracać samochody. Idealna pogoda na campingi, które – dziwnie – świecą pustkami. Tak trafiamy do hotelu Smyrlabjörg
Ranek wita nas deszczem, ale gdy dojeżdżamy do laguny lodowej Jokulsarlon niebo się przeciera, słońce skrzy się na lodowych górach i okruchach rozrzuconych po Eystri-Fellsfjara – diamentowej plaży. W Kirkjubæjarklaustur odbijamy z jedynki, żeby rzucić okiem na kaskadę Stjórnarfoss. Zatrzymujemy się na polach lawy w Katla Geopark, a następnie odbijamy w 209, która przechodzi w 208 i wreszcie w F208. Największym problemem nie są strumienie, które trzeba pokonać, ani nawet niewielkie rzeki – ale fragment, gdzie coś w stylu drogowego pługa przeorało drogę wyciągając na wierzch spore kamienie. Krajobraz, który nas otacza jest niesamowity. Czarne popioły, barwne ryolity i jaskrawa, jakby radioaktywna zieleń. Tuż przed Landmannalaugar pojawia się problem. Między nami a campingiem płyną dwie spore rzeczki i wszystkie auta zatrzymały się przed nimi – przy namiotach nie widać ani jednego auta o podobnym do naszego „zanurzeniu”. Ranger też nie jest pomocny – cóż, pozostaje zdjąć buty i spodnie i sprawdzić głębokość sobą. Woda sięga niewiele ponad kolana w najgłębszym miejscu, a że wlot powietrza jest jakieś 30cm wyżej wjeżdżamy – i co ważne – również wyjeżdżamy po drugiej stronie. Noc jest zimna, wilgotna, z kamieniami wrzynającymi się w plecy, ale co tam, jesteśmy w Górach Tęczowych.
Większość kolejnego dnia wędrujemy polami lawy Laugahraun podziwiając okolicę wielobarwnych gór stworzonych przez wulkan Torfajökull. Landmannalaugar to niezwykłe miejsce, zarówno pod względem geologicznym, jak i estetycznym. Dramatyczny region znajduje się obok kruczoczarnego pola lawy Laugahraun, rozległego obszaru wyschniętej magmy, która powstała podczas erupcji w 1477 roku. Wulkan Torfajökull znajduje się we wschodniej strefie wulkanicznej, gdzie lawa przenika przez wcześniej nienauruszoną skorupę. System składa się z centralnego wulkanu i roju szczelin w kierunku NE-SW i ma około 40 km długości i 30 km szerokości. Odradzająca się kaldera o wymiarach 18×12 km leży w centralnym wulkanie. Znajduje się tutaj największy obszar geotermalny Islandii o powierzchni około 150 km2. Skały ryolitowe dominują w centralnym wulkanie, a bazalty w roju szczelin. Podczas holocenu erupcje wulkaniczne zostały wywołane przez intruzje magmy z sąsiednich systemów wulkanicznych, m in. Hekli. W ciągu ostatnich 9000 lat miało miejsce co najmniej 12 erupcji. Erupcje szczelin rozprzestrzeniające się na południowy zachód od systemu wulkanicznego Bárðarbunga wielokrotnie wnikały do komory magmy poniżej kaldery Torfajökull, powodując erupcje hybrydowych law ryolitowo-tholeiitowych i tefry. Sam Landmannalaugar składa się z smaganych wiatrem gór ryolitu – skały, która tworzy pełne spektrum olśniewających kolorów. Odcienie czerwieni, różu, zieleni, błękitu i złotej żółci tworzą bajkowe otoczenie. Po południu opuszczamy tęczową dolinę kierując sie F208 na północny zachód by ostatecznie dotrzeć na camping Gaddstadaflatir w Hella. Wieczorem jeszcze krótki wypad do Vik. Po drodze zatrzymujemy się przy wodospadach Skógafoss i Kvernufoss, a w drodze powrotnej na czarnej plaży Reynisfjara.
Rankiem kierujemy się do wodospadów Seljalandsfoss i sąsiadującego z nim Gljufrabui, jednak zaparkowane u ich stóp autokary i kolejka turystów, chcących wejść za kurtynę wody skutecznie nas odstrasza. Zatem ruszamy dalej z zamiarem dotarcia do największego kanionu Islandii – Stakkholtsgjá. Kilka przepraw przez strumienie nie są problemem, jednak próba dotarcia pod Stigafoss kończy się urwanym tłumikiem. Przy okazji naprawy okazuje się, że podwozie naszej RAVki faktycznie odpowiada temu co autko ma na liczniku – wsporniki są przerdzewiałe i rozpadają się przy dotknięciu. Dobrze, że nie wiedziałem wcześniej. Odpuszczamy kanion ale w drodze powrotnej zagłębiamy się wgłąb niezwykłego kanionu szczelinowego Nauthúsagil aż do wodospoadu Nauthúsafoss.
Zanim dotrzemy na lotnisko w Keflavik kierujemy się do kolejnego, bajkowego wodospadu – Gullfoss. Tuż obok w obszarze geotermalnym Geysir w niebo strzela gejzer Strokkur. Jeszcze tylko wodospad o najbardziej niebieskiej wodzie Brúarfoss i trzeba wracać…
Uwaga! Ekspedycje, do udziału w których zapraszam, nie są imprezą turystyczną w rozumieniu ustawy o turystyce, a zaproszeniem na wspólnę fotograficznę przygodę z Tomaszem Czarneckim, fotografikiem, globtroterem i człowiekiem, który od ponad 30 lat eksploruje świat i ściga zaćmienia Słońca.
2023
W pażdzierniku 2023 roku Księżyc przejdzie przed tarczą Słońca – jednak ze względu na położenie obu obiektów i ich względne rozmiary nie będzie to zaćmienie całkowite ale obrączkowe, podczas którego zostanie w maksimum zakryte 0,96 tarczy naszej gwiazdy. Jednak zjawisko to będzie widoczne z niezwykłego regionu – świata 1000 lat temu zamieszkiwanego przez Majów, twórców niezwykłej cywilizacji. Zapraszam zatem na wspólną podróż, podczas której odkryjemy zaginioną cywilizację, wspaniałą przyrodę i barwy Meksyku.
1 dzień
Wylot z Katowic (lub innego miasta – do uzgodnienia), przylot – przez Frankfurt na lotnisko Newark w USA. Nocleg w Red Carpet Inn
2 dzień
Przelot z Newark do Cancun w Meksyku, odbiór samochodu, przejazd na nocleg do Tulum (120km) , zwiedzanie ruin nadmorskiego miasta Majów – Tulum, czas na odpoczynek na plaży.
Nocleg w oOstel Smart Hostel.
3 dzień
Przed południem 4 godzinna wycieczka po zapadliskowych jeziorach – Blue Cenote. Snorkeling, rowery, skoki z klifu dla odważnych. Przejazd do Chetumal (290 km). Nocleg w OYO Hotel Marias.
4 dzień
Przejazd przez dżunglę południowego Meksyku do zagubionego miasta majów Calamcul (235km). Zwiedzanie położonych głęboko w dżungli ruin Calamcul. Przjezd do Balancan de Domingues (333km). Nocleg w Hotel San Jose.
5 dzień
Przejazd do ruin w Palenque (107 km). Zwiedzanie unikalnych ruin wspartych o otaczające je góry. Następnie przejazd do błękitnych kaskad Cascade de Aqua Azul (70km) po czym dalsza jazda do Colorado (304 km). Nocleg w Posada los Reyecitos.
6 dzień
Przejazd do ruin miasta Edzna (145 km). Zwiedzanie a następnie przejazd do Campeche (50 km) i czas na włóczenie się po mieście. Nocleg w Casa Villasis Limon.
7 dzień
Zwiedzanie miast Majów – Kabah, Sayil, Xlapak, Labna (165km). Przejazd do grot Loltun (20km), skąd udamy się do Meridy. Nocleg w Hotel Posada Aurora.
8 dzień
Dzień zaćmienia!
Rankiem przejazd do ruin Uxmal – jednego z najlepiej zachowanych i niezwykłych miast cywilizacji Majów (85km). Zaćmienie częściowe rozpocznie o 9:45:43 czasu lokalnego, a obrączkowe o 11:23:06. Maksimum zaćmienia przypadnie na godzinę 11:25:08. Zaćmienie obrączkowe skończy się o 11:27:10 a częściowe – 13:09:46. W czasie zaćmienia częściowego i po jego zakończeniu czas na zwiedzanie ruin. Następnie powrót do Meridy. Nocleg w Hotel Posada Aurora.
9 dzień
Wyjazd w na plaże nad Zatoką Meksykańską w rejonie, gdzie 65 mln lat temu updek meteorytu Chixculub zakończył dominację dinozaurów. Po drodze zwiedzanie Zona Arqueológica de Dzibilchaltún a następnieZona Arqueológica Xcambó. Nocleg w Hotel Posada Aurora w Meridizie.
10 dzień
Odwiedzimy wybrane zapadliska krasowe – Cenoty w rejonie wokół Izumel: Cenote Santa Barbara, Cenotes Cuzama, Aktun Ha, Cenotes y Gruta de Mani-Chan Homún i inne, Następnie zwiedzimy ruiny Majów w centrum Żółtego Miasta Izamel. Nocleg w Nicol-Haa w Izamel
11 dzień
Zwiedzanie Chichen Itza oraz – o ile będzie taka ochota – kolejnych krasowych jezior. Przejazd do Valladolid i nocleg w Hostal Gayser.
12 dzień
Wyajzd do Parque Natural Ria Lagartos z niezwykłymi różowymi lagunami. Po drodze farma aligatorów. Powrót do Valladolid i nocleg w Hostal Gayser.
13 dzień
Zwiedzanie kolejnych jezior zapadliskowych w drodze do Cancun. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
14 dzień
Odpoczynek na plaży. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
15 dzień
Odpoczynek na plaży. Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.Nocleg w Casa Balam Cayo Lobo w Cancun.
16 – 17 dzień
Przelot do Polski przez Dulles i Frankfurt
Dodatkowe informacje na temat zaćmienia na stronie Time&Date oraz NASA
Uwaga! Ekspedycja nie jest imprezą turystyczną, a zaproszeniem na wspólną fotograficzną przygodę Tomaszem Czarneckim, fotografikiem, globtroterem i człowiekiem, który od ponad 30 lat eksploruje świat i ściga zaćmienia Słońca.
2023
Sezon 2023 zaczynamy od przygody na Islandii. Ta niezwykła wyspa to raj dla miłośników przyrody – wulkany, wodospady, pola lawy i gorące źródła… Tam każdy zapada na islandzką gorączkę – jej objawy to przede wszystkim potrzeba wracania do tego dzikiego kraju. Zapraszam na wspólną przygodę po miejscach znanych – i tych mniej znanych.
