Park Narodowy Fiordlands to jedno z najpiękniejszych i dzikich miejsc na Nowej Zelandii. Chroni spektakularne, wyrzeźbione przez lodowce fiordy, jeziora i doliny i niedostępe granitowe granie. Park został założony w 1952 roku i zajmując powierzchnię 12.500 km² jest największym parkiem na Nowej Zelandii. Park leży w południowo-zachodnim krańcu Południowej Wyspy. Jest częścią ogromnego, chronionego obszaru światowego dziedzictwa UNESCO Te Wahipounamu – South West New Zealand.
Te Wahipounamu – South West New Zealand jest uważany za najlepiej zachowany przykład archaicznych taksonów Gondwany co czyni zeń unikatowy region o światowym znaczeniu. Powolne rozbicie południowego super kontynentu Gondwany jest uważane za jednego z najważniejszych wydarzeń w historii ewolucji Ziemi. Oddzielenie się Nowej Zelandii przed pojawieniem torbaczy i innych ssaków, i jej długie odosobnienie, były kluczowymi czynnikami umożliwiającymi przetrwanie starożytnej fauny i flory Gondwany na wyspach Nowej Zelandii. Żywymi przedstawicielami tej starożytnej fauny i flory są nieloty kiwi, mięsożerne ślimaki lądowe, i przynajmniej 15 gatunków prymitywnych roślin.
W trakcie ostatniego zlodowacenia lodowce wyrzeźbiły tu wiele głębokich fiordów, z których najbardziej znanymi są Milford Sound, Doubtful Sound i Dusky Sounds. Wybrzeże Parku Fiordland jest strome, poprzecinane fiordami zaczynającymi się jako doliny w pasmach górskich Alp Południowych, takich jak Kepler i Murchison. Na północnym krańcu parku kilka szczytów ma wysokość ponad 2000 metrów.
Lód wyrzeźbił również z lądu wyspy, takie jak Secretary Island i Resolution Island, oraz jeziora, z których kilka leży w całości lub częściowo w granicach parku. Jeziora te to Lake Te Anau, Lake Manapouri, Jezioro Monowai, Jezioro Hauroko i Lake Poteriteri. Sutherland Falls, na południowy zachód od Milford Sound na Milford Track, mierząc 580 metrów należy do najwyższych wodospadów na świecie.
Dominujące tu zachodnie wiatry sprowadzają wilgotne powietrze z nad Morza Tasmana. Zderzając się z górami, powietrze to unosi się i schładza dzięki czemu spada ti miejscami powyżej siedmiu metrów opadów rocznie. Tak powstają bujne lasy deszczowe strefy umiarkowanej.
Byliśmy tam:
- w 2012 w trakcie ekspedycji na całkowite zaćmienie Słońca Australia i Nowaz Zelandia 2012
- Fotoekspedycja Australia – Nowa Zelandia :: listopad 2013
- Fotoekspedycja Australia – Nowa Zelandia :: grudzień 2013/styczeń 2014
Żródła:
