Wyprawa fotograficzna USA 2019 (XVII) – Park Narodowy Canyonlands

19/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Dead Horse Point State Park - Colorado Gooseneck

Canyonlands National Park - Grand View Point

Rano ruszamy do niedocenianego – pewnie ze względu na towarzystwo Arches – parku narodowego Canyolnads, ogromnego labiryntu kanionów wyrzeźbionych u zbiegu rzek Kolorado i Green. Po drodze zbaczamy na chwilę do parku stanowego Dead Horse Point, z którego doskonale widać meandrującą w dole rzekę Kolorado, oraz naszą popołudniową drogę Potash Road jakieś 600m niżej. Następnie jedziemy na Wyspę na niebie – Island In The Sky – wyniesioną ponad dwa poziomy parku mesę, z której widoki zapierają dech.

Canyonlands National Park - Shafer Canyon Road

Canyonlands National Park - White Rim Road

Canyonlands National Park - White Rim Road - Gooseneck Overlook

Canyonlands National Park - White Rim Road - Musselman Arch

Canyonlands National Park - Potash Road - Colorado River

Przerażającą drogą Shaffer Canyon Road zjeżdżamy w dół ścian konionu do świata z daleka od turystów, pełnego za to niezwykłych widoków.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (XIV) – szlak Peekaboo w…

16/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Najbardziej spektakularną częścią Parku Narodowego Bryce Canyon, z najwyższymi i najgęstszymi formacjami, jest fragment pomiędzy Sunrise Point i Bryce Point, obejmujący górną część zlewni potoku Bryce Creek. Najlepszym szlakiem pomiędzy tymi formacjami jest prawdopodobnie Szlak Peekaboo, mający prawie 9 km długości, wymagający prawie 500 m zejścia, a następnie wspinaczki z powrotem do Bryce Point; Ścieżka przecina także zalesiony teren, gdzie bardziej odizolowane formacje kontrastują z zieloną i zacienioną okolicą, a także daje wiele niesamowitych widoków na główne kolekcje hoodoos, zarówno z bliska, jak i z daleka.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (XII) – północna krawędź Wielkiego…

14/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Tym razem zaglądamy na mniej znaną, moim zdaniem – piękniejszą, ale bardziej oddaloną od szlaków, którymi ciągną Amerykanie, północną krawędź Wielkiego Kanionu w Parku Narodowym Grand Canyon.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (XI) – Park Narodowy Bryce…

12/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Park Narodowy Bryce Canyon znajduje się w Utah, i choć w jego nazwie czytamy o kanionie, to w rzeczywistości znajduje się tu grupa olbrzymich naturalnych amfiteatrów powstałych w wyniku erozji wschodniej krawędzi płaskowyżu Paunsaugunt. Bryce wyróżnia się strukturami geologicznymi zwanymi hoodoos, które powstały w wyniku wietrzenia i erozji skał osadowych rzek i jezior. Czerwone, pomarańczowe i białe kolory skał zapewniają spektakularne widoki dla odwiedzających park. Delikatne, kolorowe pinakle mają wysokość do 60 m. Seria amfiteatrów rozciąga się ponad 30 km wzdłuż krawędzi. Największym z nich jest Bryce Amphitheatre, który ma 19 km długości, 5 km szerokości i 240 m głębokości. Tęczowy punkt, najwyższa część parku na wysokości 2775 m, znajduje się na końcu 29-kilometrowej trasy widokowej. Można stamtąd zobaczyć Płaskowyż Wodnika, Amfiteatr Bryce, Góry Henryka, Klify Vermilion i Białe Klify.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (X) – Park Narodowy Zion

11/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Park Narodowy Zion leży w Utah w pobliżu Springdale. Jago najważniejszą częścią jest Kanion Zion o długości 24 km i głębokości dochodzącej do 800 m. Ściany kanionu wyrzeźbionego przez rzeki North Fork i Virgin mają czerwonawo-brązową barwę piaskowca formacji Navajo. Najwyższym szczytem parku jest Horse Ranch Mountain o wysokości 2660 m. Leżąc na styku geograficznych makroregionów Płaskowyżu Kolorado, Wielkiej Kotliny i pustyni Mojave, unikalna geografia parku sprawia, że znajduje się tu być może najbardziej zróżnicowana grupa ekosystemów, a przez to zdumiewająca różnorodność roślin i zwierząt. Liczne gatunki roślin, a także 289 gatunków ptaków, 75 ssaków (w tym 19 gatunków nietoperzy) i 32 gatunki gadów zamieszkują cztery strefy życia parku: pustynię, łęgi, lasy liściaste i iglaste. Krajobraz Parku Narodowego Zion obejmuje góry, kaniony, mesy, monolity, rzeki, kaniony szczelinowe i naturalne łuki.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (VI) – Grand Canyon, Hopi…

07/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Park Narodowy Wielkiego Kanionu, położony w północno-zachodniej Arizonie, chroni wąwóz rzeki Kolorado, uważany za jeden z cudów świata. Wielki Kanion został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1979 roku. W lutym tego roku obchodził 100-lecie istnienia. Wielki Kanion, jak również rozległy system kanionów bocznych, jest ceniony ze względu na połączenie wielkości, głębokości i odsłoniętych warstw barwnych skał sięgających czasów prekambryjskich. Sam kanion został utworzony przez rzekę Kolorado i jej dopływy po wyniesieniu Płaskowyżu Kolorado, który spowodował żłobienie wąwozu wzdłuż obecnej ścieżki. Głównymi obszarami publicznymi parku są Krawędzie – Południowa i Północna. Reszta parku jest niezwykle trudno dostępna, chociaż do wielu miejsc można dotrzeć pieszymi szlakami. Około 90% odwiedzających przyjeżdża na krawędź południową (choć osobiście uważam, że północna jest bardziej niesamowita).

Przejeżdżając przez rezerwat Navajo Nation docieramy do leżącego w jego środku maleńkiego rezerwatu Hopi, wydzielonego dla ludzi z plemion Hopi i Arizona Tewa. Wydzielony rezerwat ma powierzchnię 6 557 km2 i około 7000 mieszkańców. Do niedawna Navajo i Hopi współdzieliły obszar Navajo–Hopi Joint Use Area, jednak dążenie kompanii węglowej do uruchomienia w tym regionie, znanym jako Czarna Mesa wydobycia węgla, usankcjonowane przez akty Kongresu w 1974 i 1996 r., doprowadziły do trwających do dzisiaj kontrowersji. Od lat 60. XX wieku Peabody Western Coal Company, wydobywa tam węgiel, jednocześnie zużywając ogromne ilości cennej w tym półpustynnym obrzezek wody, co dla ludzi obu plemion jest postrzegane jako pogwałcenie Matki Ziemi. System wiosek zbudowanych w stylu pueblo tradycyjnie używanym przez Hopi łączy trzy wzniesienia (mesy). Walpi – założone w 1690 r po tym, jak wioski u podnóża mesy Koechaptevela zostały porzucone z obawy przed hiszpańskimi represjami po powstaniu Pueblo Revolt z 1680 roku – jest najstarszą wioską na Pierwszej Mesie. Ludzie Tewa mieszkają na Pierwszej Mesie. Hopi zajmują Drugą Mesę i Trzecią Mesę. Rada plemienna Hopi jest lokalnym organem zarządzającym, składającym się z wybranych przedstawicieli wiosek. Jego uprawnienia zostały mu nadane na mocy konstytucji plemienia Hopi. Zatrzymujemy się w Oraibi – wiosce należącej do plemienia Hopi, która znajduje się w Trzeciej Mesie w pobliżu wioski Kykotsmovi. Oraibi uważane jest za najstarsze stale zamieszkałe osiedle w Ameryce Północnej, założone przed rokiem 1100 ne. Według archeologicznych spekulacji, Hopi zostali zmuszeni do porzucenia niektórych swoich mniejszych wiosek na tym obszarze z powodu szeregu poważnych susz w końcu XIII wieku. W rezultacie Hopi skupili się w kilku skupiskach ludności w okolicy. Oraibi należy do ocalałych osiedlia. Dziś tylko nieliczni rdzenni mieszkańcy zamieszkują małe domy, ale tutaj kupuję moją Katchinę. Następnie zatrzymujemy się w Walpi, niestety jest to dzień ceremonii i nikt z zewnątrz nie może wejść do ufortyfikowanej wioski na klifie (w innych przypadkach można ją odwiedzić, ale tylko z przewodnikiem).

Wreszcie docieramy do Parku Narodowego Petrified Forest, który został nazwany na cześć dużych złóż skamieniałego drewna. Park obejmuje około 600 km2, chroniąc półpustynny step, jak również wysoce zerodowane, wielobarwne badlandy. Petrified Forest znany jest ze skamieniałości, zwłaszcza skamieniałych drzew, które żyły w późnym triasie, około 225 milionów lat temu. Osady zawierające skamieniałe kłody są częścią rozległej i kolorowej formacji Chinle. Około 60 milionów lat temu Płaskowyż Kolorado, którego częścią jest park, został wypchnięty w górę przez siły tektoniczne i narażony na zwiększoną erozję. Wszystkie warstwy skalne parku nad warstwą Chinle, zostały usunięte przez wiatr i wodę. Oprócz skamieniałych kłód znalezione w parku skamieniałości obejmowały paprocie późnego triasu, sagowce, miłorzęby i wiele innych roślin, a także faunę, w tym gigantyczne gady zwane fitozaurami, duże płazy i wczesne dinozaury. Paleontolodzy odkrywają i badają skamieniałości parku od początku XX wieku.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (iv) – Park Narodowy Doliny…

04/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Park Narodowy Doliny Śmierci leży po wschodniej stronie gór Sierra Nevada na granicy stanów Kalifornia i Nevada. W obrębie parku znajdują się oprócz właściwej Doliny Śmierci również fragmenty trzech innych dolin – Saline, Panamint i Eureka. Sama dolina jest geologicznie grabenem, którego najstarsze skały były poddawane intensywnej metamorfizacji przez co najmniej 1,7 miliarda lat. Prehistoryczne, ciepłe i płytkie morza tworzyły w tym rejonie skały osadowe do czasów, kiedy powstał Pacyfik. Kolejne warstwy dodała strefa subdukcji która ostatecznie wypchnęła cały region w górę tworząc linię wulkanów. Wreszcie skorupa w dolinie znalazła się w strefie rozciągania tworząc widoczny obecnie krajobraz dolin i grzbietów górskich. Doliny wypełniły osady, a w okresach wilgotnych – gdy na północy kontynentu dominowały lodowce – również jeziorami takimi jak jezioro Manly, które wyschło ok 10 000 lat temu.
Park leży na styku Wielkiej Kotliny i pustyni Mojave chroniąc złożone środowisko solnisk, wydm, badlandy, doliny, kaniony i góry. Jest największym parkiem narodowym w tzw. niższych, ciągłych Stanach (czyli nie licząc Alaski i Hawajów), a jednocześnie najgorętszym, najsuchszym i najniżej położonym ze wszystkich parków USA. Leży w nim druga najgłębsza depresja na zachodniej półkuli – basen Badwater leżący 86 m poniżej poziomu morza. Ponad 90% parku ma status terenów dzikich. Żyje tu wiele gatunków, które przystosowały się do trudnych, pustynnych, warunków, takie jak krzew Larrea tridentata, podgatunek owcy kanadyjskiej, kojoty, i – pamiątka po dawnych, bardziej wilgotnuch czasach – karpieniec Doliny Śmierci (Cyprinodon salinus). Dolina Śmierci jest główną częścią utworzonego w 1984 rezerwatu biosfery UNESCO Mojave and Colorado Deserts Biosphere Reserve. Indianie zamieszkiwali jej teren co najmniej 7000 lat p.n.e., od 1000 r n.e. ludzie z plemienia Timbisha Shoshone migrowali pomiędzy zimowymi obozami w Dolinie a letnimi w górach. Nazwę dolinie nadała grupa migrantów, którzy utknęli w niej w 1849 r w drodze na złotodajne pola Kalifornii (choć tylko jedna osoba zmarła). W dolinie próbowano wydobywać złoto i srebro na przełomie XIX i XX w. ale jedynym dłużej działającym przemysłem było wydobycie boraksu.

Wyprawa fotograficzna USA 2019 (ii) – Yosemite National Park

02/07/1913/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Yosemite Valley - Yosemite National Park - Navajo Falls

Yosemite Valley - Yosemite National Park

Park Narodowy Yosemite leży w górach Sierra Nevada. Ochroną objęto tu powierzchnię ok. 3030 km² polodowcowego krajobrazu: granitowych urwisk (w tym słynnych El Capitan i Halfdome), wodospady, czyste potoki, skupiska sekwoi oraz różnorodność biologiczną. W 1984 r. park został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest najbardziej znany ze względu na. Zakres Wysokości w parku zaczyna się na 648 a sięga 3997 m n.p.m. – w związku z czym wyróżnia się w nim pięć stref roślinności. Spośród ok. 7000 gatunków roślin, występujących w Kalifornii, połowa rośnie w górach Sierra Nevada, a ok. 20% na obszarze Parku Narodowego Yosemite, z czego ok 160 gatunków, to gatunki zagrożone.

2012

West MacDonnel National Park – czerwone serce Australii

03/11/1213/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Odbieramy z Jurkiem samochody na pętlę po Red Center. Mi trafia się Toyotka z ręczną skrzynią biegów. Po złej stronie… będzie jazda. Rejestrujemy się na trasę, a potem pakujemy to co niezbędne na następne cztery dni i noce zostawiając większość bagaży w hostelu. Jeszcze tylko zakupy spożywcze i możemy ruszać. Droga zaczyna się przy grobie Johna Flynna¹, twórcy Royal Flying Doctor Service², lotniczej służby zdrowia służącej ludziom mieszkającym w Australii z daleka od … wszystkiego.

Czytaj dalej „West MacDonnel National Park – czerwone serce Australii” →

2012

Mt Kosciuszko

31/10/1213/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Lake Hume

Gdy rankiem zobaczyliśmy most prowadzący na kamping, którym wieczorem się tu dostaliśmy, zrobiło się lekko dziwnie. Próchniejąca, rozpadająca się konstrukcja chyba nigdzie na świecie nie powinna przejść przeglądu technicznego. Śruby przerdzewiałe, odpadające barierki… ale skoro przejechaliśmy przez niego w jedną stronę, to z powrotem może też się uda. Zresztą musi – nie możemy utknąć na początku wyprawy. Tym razem przejazd filmowaliśmy z trzech kamer – może w nadziei, że się nie uda ?

Kierujemy się w stronę najwyższej góry Australii – Mt Kosciuszko. Jednak po drodze zatrzymują nas niezwykłe, klimatyczne widoki – najpierw zalanych lasów przez jezioro Hume, a potem dziwnych, białych – wyglądających na martwe lasów eukaliptusowych wzdłuż Alipne Road prowadzającej do miejscowości Thredbo u stóp góry.