Park Narodowy Bryce Canyon

11/10/1114/06/21
przez Tomasz Czarnecki

Bryce Canyon National Park leży w południowo zachodniej części stanu Utah w USA, a wbrew nazwie jego najbardziej zjawiskowym elementem nie jest kanion ale ogromny naturalny amfiteatr wyrzeźbiony przez erozję w różowych, pomarańczowych i białych skałach Płaskowyżu Paunsaugunt. W amfiteatrze tym w niebo wznoszą się dziesiątki iglic o wysokościach sięgających nawet 60m, znanych jako hoodoo, utworzonych przez współdziałanie erozji powietrznej, wodnej i lodowej rzeźbiących miękkie skały osadowe dawnego jeziora. Obszar parku został pierwotnie zasiedlony przez mormonów w latach 50 XIX wieku i nosi nazwę Ebenezera Bryce, który miał tu swoje domostwo. W 1923 roku obszar wokół kanionu Bryce został uznany za Narodowy Skarb USA (National Monument), by pięć lat później stać się Parkiem Narodowym. Obecnie Bryce Canyon N.P. ma powierzchnię 150 km² i mimo niezwykłej urody, ze względu na dalsze położenie od dużych miast, jest znacznie rzadziej odwiedzany. Leży także znacznie wyżej niż Zion National Park, a jego krawędź wznosi się na wysokość od 2400 do 2700 m.n.p.m. Amfiteatry parku rozciągają się na długości 32 km, a wzdłuż ich krawędzi wiedzie mająca 29 droga widokowa, z 18 punktami obserwacyjnymi, kończąca się w Punkcie Tęcz (Rainbow Point).

Klimat

Klimat parku Bryce Canyon jest umiarkowany i stosunkowo wilgotny – suma rocznych opadów wynosi średnio 38 do 46 cm. Średnia minimalna temperatura w styczniu wynosi -13ºC (rekord padł w 1972 dy spadła do -33ºC), w lipcu średnia maksymalna temperatura wynosi 28ºC (rekord padł w 2002 roku – 37ºC).

[pl]W maju liczba dni z czystym niebem średnio wynosi 12, 10 z częściowym zachmurzeniem a 9. Średnio na maj przypada pięć dni burzowych, natomiast 74% czasu powinno świecić Słońce.

Indianie w Bryce

Niewiele wiadomo o najdawniejszych ludziach zamieszkujących obszary Parku. W jego okolicach znaleziono dowody obecności kultur Anasazi (Starożytnych) i Fremont. Około połowy XII wieku pojawili się tu indianie Paiute, którzy stworzyli mitologię iglic hoodoo nazywając je czerwonymi twarzami (Anka-ku-was-a-wits) i wierząc, że są to Ludzie Legend zamienieni w skałę przez Kojota.

Odwiedzanie Parku

Centrum Odwiedzających jest czynne (w maju) w godzinach od 8 – 20. Większość odwiedzających ogląda amfiteatry z drogi widokowej, ale warto wysiąść z auta i powędrować jednym z ośmiu szlaków jednodniowych, lub dwóch wymagających nocowania na kampingu. Nas raczej interesować będzie kilkugodzinny wypad. Do wyboru mamy:

Pętla Fairyland zaczynająca się w punkcie Fairyland, której typowy czas przejścia to 4-5 godzin, 12,9km (różnica wysokości 704m) – wiodąca obok Chińskiego Muru, londyńskiego Tower i wysokich iglic

lub
Pętla Peek-a-boo – 3 do 4 godzin z Bryce Point, 8,8 km (różnica wysokości 473m) – wiodąca przez serce amfiteatru Bryce

możemy ją uzupełnić o jeden z krótszych spacerów:
Queens Garden – 60-120 minut z Sunrise Point (2,9km, 98m)

Pętla Navajo – 60-120 minut, z Sunset Point (2,2km, 167m różnicy wysokości)

źródła:

National Park Service
Wikipedia
AAA Colorado & Utah Tourbook
National Parks of USA & Canada

Przeczytaj również:

Wyprawa na zaćmienie obrączkowe Słońca – USA 2012

Havasupai – ludzie błękitnej wody

Tomasz Czarnecki

Urodzony w roku lądowania na Księżycu... ale na razie nie udało mi się tam polecieć. Fotografuję od podstawówki, pierwszy aparat to smiena, jednak tak ciągnęło mnie do prawdziwych aparatów z wymienną optyką, że ukręciłem jej obiektów. W liceum na rok emigrowałem do Kanady, gdzie z jednej strony po raz pierwszy zetknąłem się z komputerami (i usiłowałem napisać pierwszy swój symulator lotu rakiety) a z drugiej dorobiłem się pierwszego Nikona (FG20 czy jakoś tak). W liceum byłem znany jako ten aparat z aparatem. Studia architektury zacząłem na Politechnice Śląskiej by zaraz potem kontynuować je skutecznie, do tytułu BArch na Uniwersytecie Stanowym Louisiana, gdzie miałem również okazję studiować minor z fotografii (w tym czasie przesiadałem się przez kilka Nikonów, aż do F3). Po pięciu latach w USA (i objechaniu tego kraju cztery razy dookoła, i raz Meksyk) trafiony "patryjotycznością" wróciłem do Polski, dokończyłem studia architektury do tytułu magistra... i na tym skończył się niestety mój romans z architekturą - cale, stopy, funty i normy amerykańskie jakoś niewiele mi się przydały, natomiast był to okres, kiedy doceniono moje umiejętności graficzne - kolejne pięć lat byłem redaktorem naczelnym "Magazynu 3D". Współpraca skończyła się... wkrótce potem padło czasopismo, ale to zupełnie inna historia i raczej nie na trzeźwo. Wróciłem do fotografii tworząc portal dfoto.pl i astronomii - teleskopy.net - i podróżowania. Egipt, Włochy, Francja, Wielka Brytania, Bułgaria, Chorwacja, Sycylia, Chiny - samochodem z namiotem byle zobaczyć więcej, i zajrzeć tam, gdzie mało kto zajrzał przede mną. Razem z Arsoba Travel zorganizowałem dwie udane wyprawy na zaćmienia Słońca. Po czym ruszyłem dalej w świat - Australia i Nowa Zelandia, i wielki powrót do USA, na zachód których od lat jeżdżę robić zdjęcia - i zapraszam do dołączenia do mnie.