Kolejny dzień mieliśmy zorganizowany przez Jurao-San – przed południem zwiedzaliśmy Świątynię Nieba, a po południu przejechaliśmy metrem na drugi koniec Pekinu do Pałacu Letniego.

Świątynia Nieba (Tian Tan  – Ołtarz Nieba, Tian Tan) to kompleks budowli taoistycznych leżący na południowy wschód od centrum Pekinu. W miejscu tym cesarze z dynastii Ming i Qing co roku, w okresie przesilenia zimowego, modlili się o obfite plony.  Kompleks wzniesiono w latach 1406 a 1420 przez cesarza Yongle, tego samego, który wzniósł Zakazane Miasto. W drugiej połowie XVI wieku cesarz Jiajing  rozbudował świątynię (on także zbudował Świątynię Ziemi, do której wybraliśmy się następnego dnia). Zwykli mieszkańcy Pekinu po raz pierwszy mogli ją podziwiać w 1912 roku. Wcześniej nie mieli prawa uczestniczyć w obrzędzie. Nie mogli nawet obserwować poprzedzającej go procesji dworu cesarskiego z Zakazanego Miasta, a  na czas musieli zamknąć się w domach, zaryglować okna i zachować milczenie. Pawilon Modlitwy o Urodza  to główny budynek kompleksu, wykonany w całości z drewna bez użycia gwoździ. Świątynia o średnicy 32 metrów i wysokości 38 metrów zwieńczona jest potrójnym dachem z błękitnych dachówek symbolizujących Niebo Z czterech stron świata znajdują się potężne Smocze Kolumny, symbolizujące cztery pory roku. Pozostałe 24 kolumny symbolizują miesiące i godziny dnia. We bogato dekorowanym  wnętrzu znajduje się figura smoka reprezentująca cesarza. Konstrukcja stoi na na mającej trzy poziomy podstawie o średnicy 90 m. W 1899 roku, w wyniku uderzenia pioruna budynek spłonął jednak niebawem został wiernie zrekonstruowany. Cesarskie Sklepienie Nieba to mniejsza świątynia na planie koła, położona po południowym końcu Czerwonego Mostu. Ona również wzniesiona została z drewna a jej dach pokryty jest granatowymi kafelkami. Konstrukcja stoi na jednopoziomowej podstawie. Budynek otacza zakrzywiona Ściana Szeptów – słowa wypowiedziane szeptem przy jednym jej krańcu słychać doskonale po jej przeciwnej stronie. Okrągły Ołtarz to najświętsze miejsce kompleksu, w którym cesarz składał ofiary. Znajduje się na południe od Cesarskiego Sklepienia Nieba. Ołtarz jest okrągłą trzypoziomową platformą zbudowaną z marmuru, której kolejne piętra przedstawiają (od dołu) – człowieka, Ziemię i Niebo. Centralną płytę ołtarza otacza dziewięć pierścieni złożonych z płyt kamiennych w liczbach odpowiadających kolejnym wielokrotnościom dziewiątki. Także liczba bloków tworzących każdą z kondygnacji jest wielokrotnością dziewiątki, uważanej w kosmologii chińskiej za symbol Nieba. Na górnej platformie, dziś pustej, stał niegdyś Tron Nieba. Miejsce to uważane było za środek cesarstwa, a także centrum całej Ziemi. W ramach przygotowań do Igrzysk Olimpijskich 2008 roku świątynia Nieba została poddana pracom restauracyjnym. W 1997 roku Tian Tan wpisano na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.

Pałac Letni (Yiheyuan – Ogród Pielęgnowania Harmonii) to rozległykompleks parkowo-pałacowy położony nad sztucznym jeziorem Kuming, imitującym Jezioro Zachodnie. Było to miejsce letniego odpoczynku cesarzy z dynastii Quing, Jego centralnym punktem jest Wzgórze Długowieczności (Wanshoushan) Początki rezydencji sięgają czasów dynastii Jin – w 1153 roku cesarz Hailingwang wybudował swój letni pałac na górze Jinshan.  W czasach dynastii Yand znajdujące się nieopodal pałacu jezioro powiększono i połączono kanałem z Pekinem. W 1750 roku cesarz Qianlong  przebudował rezydencję tworząc Ogród Czystych Fal (Qingyiyuan). Wtedy to pogłębiono i powiększono jezioro. Ziemia wybrana podczas powiększania jeziora posłużyła do usypania Wzgórza Długowieczności. W następnych latach rozbudowano założenia parkowe. W 1885 roku cesarzowa Cixi z uwagi na brak funduszy pozwalających na odbudowę doszczętnie zniszczonego pałacu Yuanmigyuan nakazała wybudować letnią rezydencję cesarską na gruzach Qingyiyuan zniszczonego w trakcie II wojny opiumowej w 1860 roku. Budowa, zakończona w 1889 roku została sfinansowana z funduszy mających służyć pierwotnie budowie floty. Inwestycja zrujnowała chiński skarb. Pałac został poważnie uszkodzony w trakcie interwencji wojsk cudzoziemskich w trakcie powstania bokserów w 1900 roku. Mimo remontu, po śmierci Cixi, został z rozkazu cesarzowej Longyu opuszczony w 1908 roku. Przez kolejne kilkadziesiąt lat pałac był systematycznie rozkradany i niszczony. Dopiero w połowie XX wieku kompleks został odrestaurowany i udostępniony zwiedzającym a w 1998 roku włączony na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.