Szanghai – najbogatsze chyba miasto kontynentalnych Chin, które ma zająć miejsce Hong-Kongu na mapie finansowej świata. Niestety pierwszy dzień w większości poświęciłem na nadrabianie zaległości w pracy. Zdalnie bo zdalnie, ale teleskopy.net trzeba było przecież cały czas pilotować. Natomiast na wieczór Jurao-san zaprosił nas do Michała, poznanego rok wcześniej Polaka, który do Chin przyjechał na kilka tygodni, poznał Cia-ho i został na dłużej. Michał wraz ze swoją dziewczyną, jej nauczycielką angielskiego i znajomym kucharzem zapewnili nam coś a’la wieczorek etniczny z wycieczek orbisowskich. Było wino ryżowe, prezentacja różnych rodzajów herbat, akupunktura (to dzięki rozdętej do fioletowego balona stopie „młodego”, który parę dni wcześniej zdobywał Mur Chiński w japonkach), fantastyczne żarełko i jeszcze fantastyczniejsze krewetki.

Drugiego dnia nie mogłem już podarować miastu szykującemu się do Wystawy Światowej. Najpierw centrum i Park Ludowy z przepięknymi lotosami otoczony architekturą, której nie uświadczy się w kraju nad Wisłą. Potem dla odmiany od chińskiego jedzenia prawdziwa pizza w Pizza Hut, wreszcie kolonialna część miasta z czasów gdy rządziło tu opium – czyli Bund. A na wieczór najwyższe budynki miasta… i świata. Czyli chińskie WTC – i szklana kładka pół kilometra nad ziemią.